Ήτανε κάποτε ένας φτωχός ωραίος
απ’ όλους πιο γενναίος μέσα στη γειτονιά
ζωγράφος λέγανε μ’ ευλογημένο χέρι
αληθινό αστέρι λιοντάρι στην καρδιά.

Έδινε πίνακες να πάρει λίγο μέλι
μα στο μυαλό του αγγέλοι χορεύαν τη νυχτιά
δεν ένιωθε ντροπή ξυπόλυτος στο χώμα
γιατί ήταν όλο χρώμα η κάθε του στιγμή.

Ήτανε κάποτε ένας φτωχός ωραίος
απ’ όλους πιο γενναίος μέσα στη γειτονιά
περνούσε άφοβος της μοίρας σκαλοπάτια
και μες στα δυο του μάτια άστραφτε η λεβεντιά.

Μες στις εικόνες του αγάπη είχε βάλει
και έλεγες θά `ρθει πάλι του κόσμου η ανθρωπιά
ήτανε κάποτε ένας φτωχός ωραίος
απ’ όλους πιο γενναίος λιοντάρι στην καρδιά.