Σαν το λυράρη κάθεσαι, στου νού τη μέση μέση
κι έχουνε οι σκέψεις μου χορό, γύρω απο σενα στέσει.

Στον ίδιο τόπο μια ζωή σκέψη πακελατίζεις
και δε θυμούμαι μια φορά να δω να ξεστρατίζεις.

Δεν παίρνει ζάλο η σκέψη μου, δεν μπαίνει μπλιό στον κόπο
έτσι κι αλλιώς επήγαινε σαφή στον ίδιο τόπο.

Στου νού μου τα χρυσά κελιά, στα πιο καλά λημέρια,
σ’ έχω και σ΄αγκαλιάζουνε τση σκέψης μου τα χέρια.

Σαφή σε τόπους γνώριμους, πάντα σε μέρη ίδια,
καθημερνά και μυστικά τση σκέψης τα ταξίδια.