Στων άστρων τη Μαρμαρυγή
Αλήθειες ψάχνει να βρει η γη
Που δεν κατάφερε να βρη στό διάβα των ανθρώπων
Κι η νύχτα κυνηγάει το φως
Της γης ο πόθος ο κρυφός
Να περπατήσουν οι χαρές με της αυγής τον τρόπο.

Μ’ αυτή τη πίστη προχωρώ
Τι κι αν ορτσάρω στον καιρό
Στου σαρκασμού το φρένιασμα κι ο χάρος αν με κλέψει
Φωνή θα κάμω τη σιγή,
αγάπης δρόμο ναβρη η γη
και της ψυχής μου η θάλασσα να ξαναγαληνέψη.

Στων άστρων τη μαρμαρυγή
Θα κλείση ο χρόνος μια πληγή
Π’ ανοίξανε στον άνθρωπο του μίσους τα σκοτάδια.
Με της ψυχής το ιδανικό
Θα χτυπηθεί το φονικό
Και δίκιο θα γιομίσουνε της γης τα στήθια τ’ άδεια.