Σε κακοτράχαλα στενά εμπέρδεψε η στραθιά μου
τσ αγάπης και προσεκτικά πατώ τη πατουχιά μου.

Βάτος μ αγκάθια κοπελιά ο δρόμος του σεβντά σου
και είναι στρωμένη μ άγρια λουλούδια αγκαλιά σου.

Μου λένε για τη πάρτη σου να λείπω μη μπερδέσω
κι εγώ γλακώ στον αγκρεμό τσ αγάπης σου να πέσω.

Από κοπέλι ξέτρεχα στσι δέτες σα γεράκι
και σε μια πέτρα σκόνταψα τσ αγάπης το κονάκι.

Σ `αδιάβατες κακότοπιες πήγαινα σα τη μπάλα
και στο στενό σου δεν μπορώ να κάμω δυο ζάλα.

Εμένα που δε στένανε τα πόδια μου στο σώμα
μ έκαμες πάλι δίπλα σου να σέρνομαι στο χώμα.

Πως να ξετρέξω του σεβντά τα σώπατα σοκάκια
εμένα που δε πιάνανε ξυπόλητη στα αγλάκια.

Η αγάπη μια κακοβολιά στρωμένη με αγκάθια
κι εγώ κοπέλι ακάτεχο σε τέθοια μονοπάθια.

Μη μου ξαμώνεις έρωντα τα βέλη σου και πάλι
κι ακόμα έχω τση παλιάς μέσα πληγή μεγάλη.