Σα θα περάσω απ'τα παλιά τσ'αγάπης μας τα μέρη
τρέχουν στα μάθια δάκρυα αφού δε σ'έχω ταίρι.

Άσπρο μου ρόδο το πρωί και κόκκινο το δείλη
πρόβαλε να γελάσουνε τα πικραμένα χείλη.

Στο σβήσιμο των αστεριών στο ξύπνημα του ήλιου
πρώτη μου σκέψη γίνεσαι και ύστερη του δείλιου.

Χίλιες αγάπες έκαμα μα στη δίκη σου μόνο
έκλαψα μέσα στη χαρά και γέλασα στο πόνο.

Μακριά σου δεν μπορώ να ζω δίπλα σου νιώθω πόνο
συναίσθημα που ένιωσα στον έρωντα σου μόνο.

Σπάνια σ’ ονειρεύομαι πιο σπάνια θωρώ `σαι
μα μόνιμα σε σκέφτομαι φως μου κι αναζητώ `σαι.

Μάθε με φως μου να πετώ να φύγω από κοντά σου
να πάψω να `χω στη ζωή ανάγκη τα φτερά σου.

Το `πα μα το μετάνιωσα του χωρισμού το γεια σου
μα `δα οι πόνοι επλύθιαναν για δεν μπορώ μακριά σου.

Να μη φοβάσαι αγάπη μου μα `γω για ένομι σου
θα σου χαρίσω τη καρδιά να ζω στη θύμηση σου.

Μόνο νερό τσι λησμονιάς αν πιω θα σου ξεχάσω
μα κι αν το βρω ως κι αν διψώ δε θα το δοκιμάσω.

Και `δα που σου ξελησμονώ και πάω να σου ξεχάσω
δεν το πιστεύω πως μπορεί στ’ αλήθεια να σε χάσω.

Ποιος απ’ τη χέρα σε κρατεί ποιος τα φιλιά σου παίρνει
που να `σαι που να βρίνεσαι κι η μοναξά με δέρνει.

Η μοναξά μου είναι καημός κι η σκέψη σου μαράζι
και είμαι στη μέση δυο βουνών ήλιος που δε χαράζει.

Όλος ο κόσμος με θωρεί με γέλιο εις τα χείλη
μα `γω κατέχω ίντα τράβω στσ'αμοναξάς το δείλι.

Του λογισμού βασιλίσσα και των μαθιών μου δάκρυ
στον έρωντα σου θα χαθώ κι ας μη τη βρω την άκρη.

Τα χείλη σου με ξεδιψούν η αγκάλη σου μ'αρνεύει
και των μαθιών σου η ομορφιά μακριά με ταξιδεύει.

Αρχή να βάλω δεν μπορώ κι άκρη να βρω δε βρίνω
το πρόβλημα τσ'αγάπης σου λύνω το δε το λύνω.

Όπου θωρείτε όμορφη να μου τη χαιρετάτε
μέχρι τα χαιρετίσματα τσ'αγάπης μου να πάτε.