Αητός περδίκιν έπιασε, πάλιν έπιασε
Κι ύστερα τ’ αναρώτα:
Πες μου να ζήσεις πέρδικα, πετροπέδικα,
Που χτίζεις τη φωλιά σου
Και κάνεις και τ’ αυγά σου
Και βγάνεις τα πουλιά σου
Αχαμνοπιάς `με αετέ, πάλιν αετέ
να σου το μολοήσω, να σε καλοκαρδίσω.
Θωρείς εκείνο το βουνό, πάλι το βουνό.

Και τ'άλλο το παρέκει, τ’ άλλο το πλιά παρέκει
Ανάμεσα στα δυο βουνά, εις στα δυο βουνά
Ειν’ ένα χαρακάκι, σπάρτος και τσιτσεκάκι
Στη ρίζα του χαρακακιού, του χαρακακιού
Τη χτίζω τη φωλιά μου
Και κάνω και τα αυγά μου
Και βγάνω τα πουλιά μου
Μα ξεπουλιάσανε τ’ αυγά
Κι εξεπετάξαν κιόλας.