Ήλιε μου φανερώσου μπλιο πόβγαλε το σκοτίδι
γιατί η νύχτα βάσανα στσ’ ερωτευμένους δίδει.

Βιόλα μου μοσχομύριστη κι ηλιοπερίχυτή μου
κι ανθέ μου φεγγαρόλουστε να σ’ έβανα στ’ αυτί μου.

Την ώρα που στον ουρανό κάνει η σελήνη βόλτα
έρχεται `κείνη και χτυπά τση σκέψης μου την πόρτα.

Δε με φοβίζει ο θάνατος άλλα `ναι τα σπουδαία
το ν’ αγαπάς να μη μπορείς να διώξεις την ιδέα.

Φοβούμαι τον τον θάνατο γιατί μπορεί κερά μου
να ζει να την αναζητά την καλοσυντροφιά μου.