Θολό νερό η αγάπη σου μοιάζει και με τρομάζει
ή θα το πιω και θα πονώ ή θα με ξεδιψάσει.

Πως δεν υπήρξες έκανα και πως δε σ’ είχα ζήσει
κι ήρθες την ώρα που `χενε η σκέψη συνηθίσει.

Απ’ το μαχαίρι του σεβντά όποιος πληγή δεν έχει
μην πει πως έχει βάσανα στον κόσμο και ξετρέχει.

Μπάλλα να φάω τουφεκιού μπορεί και να γλιτώσω
μα μ’ ένα λόγο σου κακό ποθαίνω κάθε τόσο.

Τι το `θελα λουλούδι μου τσ’ ανθούς σου να μυρίσω
και δεν μπορώ να βρω μπαξέ να σου ξελησμονίσω.

Η μοίρα μου στην αγκαλιά του πόνου μ’ έχει αφήσει
κι εδά δε βρίχνεται χαρά που να με συγκινήσει.

Κάμε καρδιά μου του σεβντά το ζάλο κι ετοιμάσου
να πληγωθείς, να ματωθείς αφού `ναι πεθυμιά σου.