Το γέλιο της το μοίραζε στις τέσσερις μεριές
κάθε γωνιά της κάμαρας ασφυκτικά γελούσε
κι αυτή που στο τραπέζι το κορμί της ακουμπούσε
ποτ’ από `δω ποτ’ από `κει το γέλιο της κοιτούσε.

Kαι του πετούσε για τροφή
έναν αμίλητο εραστή
που λίγο πριν ζητούσε
με χίλιες αγκαλιές.

Ήταν ολόγυμνη εκεί στο τραπέζι επάνω
και κοίταζε το γέλιο της στις τέσσερις γωνίες
ποτ’ από `δω ποτ’ από `κει στρεφόταν με αγωνία
και προσπαθούσε όλο να πει στου γέλιου τις κραυγές.

Πάψε, σταμάτα πια αυτή την κοροϊδία
δεν έχω πια άλλον εραστή, πλησίασε και δες.
Μα δεν μπορούσε ν’ ακουστεί στου γέλιου τη μανία
και βγαίνανε στο στόμα της κάτι άφωνες φωνές.

Στην κάμαρά της και γελά μ’ ένα ρυθμό ασφυκτικό,
τις αναμνήσεις της χαλά στου γέλιου της τον πανικό,
που της ζητούσε φονικό, θέλοντας για θυσία
δικούς της εραστές από τη φαντασία.