Όπως παλιά σιωπηλά
θα σου ανοίξω την πόρτα, της αγάπης τα φώτα.
Κι όμοια σαν γυμνό πρωινό
αγκαλιά σου θα πέσω θα σε φορέσω.

Το μηδέν μου είσαι και το άπειρο
της ζωής μου πεπρωμένο.
Στου κενού το ανοιχτό παράθυρο
όλο εσένα περιμένω.

Το μηδέν μου είσαι και το άπειρο
και χαμός και σωτηρία.
Στην καρδιά μου σπάνιο μου λάφυρο
που `χει γράψει ιστορία.

Είσαι κρυφός στεναγμός
η ζωή με προδίδει, αν δε σ’ έχω ταξίδι.
Κι όπως τον λυγμό συγκρατώ
σ’ αγαπώ φυλλοβόλα μέσα μου όλα.

Το μηδέν μου είσαι και το άπειρο
της ζωής μου πεπρωμένο.
Στου κενού το ανοιχτό παράθυρο
όλο εσένα περιμένω.

Το μηδέν μου είσαι και το άπειρο
και χαμός και σωτηρία.
Στην καρδιά μου σπάνιο μου λάφυρο
που `χει γράψει ιστορία.