Άσ’ το, μου λέει η λογική,
δεν βλέπεις τι συμβαίνει,
μα η καρδιά, στου έρωτα
τις φλογες, τυλιγμένη.

Κι έτσι, το δρόμο της καρδιάς
τραβώ κι όπου με βγάλει,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη.

Κι αν θα με ρίξει στο γκρεμό
αυτή μου η πορεία,
ίσως, αυτή η καταστροφή
να `ναι και σωτηρία.

Κι έτσι, το δρόμο της καρδιάς
τραβώ κι όπου με βγάλει,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη.

Άσ’ το, μου λέν’ κι οι φίλοι μου,
αυτή γι’ αλλού αρμενίζει,
μα η καρδιά μου, τίποτα
πια δεν υπολογίζει.

Κι έτσι, το δρόμο της καρδιάς
τραβώ κι όπου με βγάλει,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη,
με θολωμένο το μυαλό,
στου πάθους της την ζάλη.