Ίσως να φταίει η προδοσία σου
που δε μ’ αφήνει να ξεχνώ την απουσία σου
κι απόψε μόνος μου με το μπουκάλι μου
θα σ’ ανταμώσω όπως χτες μέσα στη ζάλη μου.

Πόσο μου λείπεις δεν το φαντάζεσαι,
είσ’ η ψυχή μου κι ας μη με νοιάζεσαι.
Πόσο μου λείπεις δεν περιγράφεται,
αυτή η αγάπη δεν αντιγράφεται.

Δεν ήσουν φλόγα να πω πως έσβησες
ούτε βιβλίο ήσουν για να πω πως έκλεισες.
Είσαι το είναι μου, τέλος και άκρη μου,
σου το φωνάζω δυνατά μέσ’ απ’ το δάκρυ μου.

Πόσο μου λείπεις δεν το φαντάζεσαι,
είσ’ η ψυχή μου κι ας μη με νοιάζεσαι.
Πόσο μου λείπεις δεν περιγράφεται,
αυτή η αγάπη δεν αντιγράφεται.