Περασμένη πάλι η ώρα σ’ αργοπορημένη χώρα
ψάχνω δρόμο να διαβώ και να πάρω λίγο φόρα.
Και κουράγιο να σου πω ότι τέρμα ως εδώ
με κατάντησες λοφίσκο απ’ ολάκερο βουνό.
Τι και αν νύχτες καρτερώ στο ποτήρι να σε πιω
είσαι busy κι εγώ μπούζι και δε θα το καταπιώ.
Που μ’ αφήνεις όλο μόνο, λέει γιατί δεν έχεις χρόνο
η Αφρόδιτη είναι στον Κρόνο κι από σι σου δίνω πόνο.
Είναι ανάδρομος ο Ερμής, μου `πες λίγο πριν χαθείς
και μου κούναγες Hermes μαντήλι, άντε να χαθείς.
Σιχαμένη σ’ αγαπάω όμως άλλο δε βαστάω
μια στο τόσο να σε βλέπω, δεν πονάς μα εγώ πονάω.

Μια στη χάση μια στη φέξη
η καρδιά πόσο ν’ αντέξει,
το μαντήλι θα σου γνέψει
και δε θα ξαναικετέψει.

Περασμένη πάλι η ώρα να με δεις δεν έχεις ώρα
από όνειρο που ήσουν τώρα μοιάζεις να `σαι μόρα.
Με τα αισθήματα μου παίζεις, μπάλα από φλιπεράκι
μ’ έχεις καταντήσει άπονη και να το τραγουδάκι.
Που σου γράφω για αντίο, δεν το λέω για αστείο
μια σχέση θέλει δυο για ν’ αντέχει λέει το κρύο.
Εγώ όλο συναχωμένος, μπελαλής και σουρωμένος
την αγάπη μου για σένα πας να μου την κάνεις μένος.
Επομένως πικραμένος, πάλι βραχοχτυπημένος
παίρνω δρόμο σαστισμένος, λίγο παρεξηγημένος.
Και σου γνέφω το μαντήλι, όχι Hermes, μα του παππού μου
που μου τ’ άφησε για πίκρα για να `χω λέει το νου μου.

Μια στη χάση μια στη φέξη
η καρδιά πόσο ν’ αντέξει,
το μαντήλι θα σου γνέψει
και δε θα ξαναικετέψει.