Πως μου το `κανες αυτό
με πάθος δανεικό να ζω με ψευδαισθήσεις.
Πάει καιρός που ακροβατώ,
που πέφτω σε κενό, δεν έχω απαντήσεις.
Μα αν δεν έχεις που να πας,
δεν έχεις ν’ αγαπάς, τη πόρτα μη χτυπήσεις.

Τ’ ομολογώ, δε θα `μαι εδώ,
για να σε δω που θα λυγίσεις.
Να μην τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις,
ανήκω πλέον σε νέες συγκινήσεις.
Να μην τολμήσεις να με αναζητήσεις,
παρηγοριά βρες σε φθηνές απομιμήσεις.

Πως πονούσε η πληγή,
να ζω μες στη σιωπή με τόσες αναμνήσεις.
Να μην έχω πια καρδιά στο στήθος να χτυπά
δεν έχω πια αισθήσεις.
Μα αν σου λείψει μια αγκαλιά,
και δυο γλυκά φιλιά, σε μένα μη γυρίσεις

Τ’ ομολογώ, δε θα `μαι εδώ,
για να σε δω που θα λυγίσεις.
Να μην τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις,
ανήκω πλέον σε νέες συγκινήσεις.
Να μην τολμήσεις να με αναζητήσεις,
παρηγοριά βρες σε φθηνές απομιμήσεις.