|
Στίχοι: Γεώργιος Βιζυηνός
Μουσική: Αμελοποίητα
Συνάγω τ’ άνθη, που παράγει
η νέα φύσις διαλεχτά
τα ρόδα παίρνω, που του Μάγη
η πρώτ’ αχτίνα χαιρετά.
Και πλέκω `να λαμπρό στεφάνι
με σέβας και χαρά κρυφή.
Ποια είν’ αυτή, πού θα το βάνει
εις την σεπτή της κορυφή;
Επί της γης άλλος κανένας,
παρά η γνήσι’ αρετή
κ’ η μόνη από τας Ελένας
που είναι όμοια μ’ αυτή.
Είναι κανείς που δεν το ξέρει
και περιμένει να του πω,
πως λάμπει σαν Θεού αστέρι
στον ουρανό μας χαρωπό;
Πως με την λάμψιν όπου χύνει
στην νυχτωμένη μας την γη,
εις αρετή και σωφροσύνη
τ’ ωραίον φύλον οδηγεί;
Κ’ επαναφέρει στην Ελλάδα
έργον και σύνεσιν ξανά,
με την ανδρόσοφη Παλλάδα,
με την Εργάνην Αθηνά;
Αυτής το δεξιό το χέρι,
κρυφά από τ’ αριστερό,
τόσα καλά να κάμει ξέρει,
που ν’ αριθμήσω δεν μπορώ.
Γιατ’ ο Χριστός το παραγγέλλει
κι αυτή, στον λόγο του πιστή,
η καλοσύνη της δε θέλει
να `ναι στον κόσμο ξακουστή.
Αυτή λοιπόν πρέπει μονάχη
κ’ η όμοιά της αρετή
το πιο λαμπρό στεφάνι να `χει,
στην κορυφή της την σεπτή.
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 535 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|