Ολοχρονίς πολέμησα σε αυτό το μετερίζι
Ματώθηκα, πληγώθηκα μα πάντα στέκω ορθός
Γύρω μου χάος άμετρο κι η θάλασσα να αφρίζει
Όνειρο νύχτας η στεριά και πουθενά ένα φως.

Ολοχρονίς πολέμησα με μέτωπο στον ήλιο
Με γόνατο απροσκύνητο με βλέμμα καθαρό
Μπρος στη ματιά το ιδανικό να στέκει σαν αντήλιο
Δεν πέρασε δε χάθηκε μαζί με τον καιρό.

Το νιώθω μες το είναι μου κυκλοφορεί στο αίμα
Σε μονοπάτια δύσβατα περνάμε οι δυο μαζί
Όλα είναι αλήθεια πάνω μας, ανύπαρκτο το ψέμα
Κι αν φύγω κάποτες εγώ το ιδανικό θα ζεί.