Δολοφονημένος απ’ τον ουρανό.
Ανάμεσα στα οχήματα που παν ως το ερπετό
και στα σχήματα που ψάχνουνε το κρύσταλλο,
θ’ αφήσω να μακρύνουν τα μαλλιά μου.

Με το κουτσουρεμένο δέντρο που δεν τραγουδά
και το παιδί με το λευκό από αυγό πρόσωπο.
Με τα ζωάκια που έχουνε σπασμένο το κεφάλι
και το νερό κουρελιασμένο απ’ τα ξερά τα πόδια.

Με όλα εκείνα που έχουνε μια κούραση κωφάλαλη
και μια πνιγμένη πεταλούδα μες στο μελανοδοχείο.
Σκοντάφτοντας
στο διαφορετικό μου πρόσωπο της κάθε μέρας.

Δολοφονημένος απ’ τον ουρανό!