Αγάπη των σπλάχνων μου, ζωντανέ θάνατε,
μάταια περιμένω το γραφτό λόγο σου
και σκέφτομαι, με το λουλούδι που μαραίνεται,
πως αν είναι να ζήσω δίχως μου προτιμώ να σε χάσω.

Ο αγέρας είναι αθάνατος, η πέτρα οκνηρή
μήτε γνωρίζει τη σκιά μήτε την αποφεύγει.
Καρδιά εσώτερη δεν έχει ανάγκη
το παγωμένο μέλι που το φεγγάρι χύνει.

Αλλά εγώ σε υπόμεινα, έσκισα τις φλέβες μου,
τίγρης και περιστέρι, πάνω στην οσφύ σου
σε μονομαχία με δαγκωματιές και κρίνα.

Γέμισε, λοιπόν, με λόγια την τρέλα μου
ή άσε με να ζήσω μες στη γαλήνια
νύχτα μου της ψυχής, παντοτινά ολοσκότεινη.