Η φωνή σου έλουσε τον αμμόλοφο του στήθους μου
μες στη γλυκιά ξύλινη καμπίνα.
Απ’ το νοτιά των ποδιών μου έγινε άνοιξη
και στο βοριά του μετώπου μου άνθισε φτέρη.

Κέδρο από φως μέσα στη χαραμάδα τη στενή
τραγούδησε δίχως εωθινό και σπορά
και το κλάμα μου ρίζωσε για πρώτη φορά
κορώνες ελπίδας από το ταβάνι.

Γλυκιά κι απόμακρη φωνή για με χυμένη.
Γλυκιά κι απόμακρη φωνή που την έχω γευτεί.
Απόμακρη και γλυκιά φωνή σβησμένη.

Απόμακρη καθώς σκοτεινή ελαφίνα πληγωμένη.
Γλυκιά καθώς λυγμός μες στο χιονιά.
Απόμακρη και γλυκιά στο μεδούλι μπηγμένη!