Χρόνια διπλωμένα στη ντουλάπα
έψαχνα εμένα να φορέσω
μα η μοναξιά έσπαγε πλάκα
όλο με άφηνε απ’ έξω

Χρόνια κλειδωμένα στο συρτάρι
δίπλα στα γραμματά σου
λόγια πληγωμένα σαν ποτάμι
από την ανάσα της ματιάς σου

Φοβάμαι πάντα όταν θυμάμαι
τα ματια σου να μου μιλάνε
να ξεκουφαίνουν τη σιωπή
ανάσες που κυλάνε
ποτάμια από βροχή

Φοβάμαι πάντα οτάν θυμάμαι
τα χειλη σου που αλλού γλιστράνε
ιδρώτας σε άλλο ναι κορμί
ανάσες που φιλάνε
με πάθος την ψυχή

Χρόνια πεταμένα στο καλάθι
κάπου μπερδεμένα μεσ στο χθες
με όλα οσά εσύ μου έχεις μάθει
μέσα στης ζωής τις γειτονιές