Δεν έχει περάσει ακόμα ούτε λεπτό.
Καθώς κρατούσα καρφωμένο το καράβι
με τα δύο-
Νυστέρι; Ξίφος; Κεραυνός;
μου κόβει σύρριζα τ’ αριστερό. Δεν πόνεσα
Όσο κανείς θα φανταζόταν. Πίδακας
Μόνο πηδάει ζεστός απ΄τ’ ακρωτήρι του ώμου
Κι άξαφνα
Δίπλα ένα χέρι στο νερό. Σαν ξένο.
Ένα κομμάτι εγώ, σαν ξένο. Απόμακρο.
Με ό,τι κράτησε ό,τι χάιδεψε ολόκληρη ζωή
Να στραφταλίζει αφρόψαρο
Ξεπνοημένο. Ανάλαφρο
Τώρα τραβάει χορευτικά
Προς τον βυθό

’ -Τι πονεμένη, Θε μου, αναλγησία!

Εδω κηδεύεις τον εαυτό σου σε κομμάτια,
Και άδακρυς
Εσύ κεντάς μεταφορές, σαν τους ποιητές;
Σαν τους ποιητές.
Που με χαρτί για σάβανο
Κηδεύουνε
Σε κάθε λέξη έναν απόμακρο εαυτό.
Έναν ξένο.