Για τ’ ακριβά, εκείνα τα κρασιά τα δυνατά
που δε μεθούν για λίγο μα για πάντα
εγώ δεν έχω.
Λιγοστά τα μηνιαία έσοδα καθαρής παρουσίας
πού περίσσευμα για τέτοιες πολυτέλειες;

Καμιά φορά η νύχτα με λυπάται και με κερνά
λίγο θειακό άκρατο, αψύ
που ακόμα κοχλάζει κι αφρίζει κατακόκκινο
στις φουσκωμένες φλέβες των ζωντανών μαρμάρων.

Αλλιώς, να ζαλιστώ μου αρκεί με συνηθισμένο
σώσμα ταπεινό και θείο νάμα ανόθευτο
των αμαρτωλών αγίων.