Καλά κρύβω τα πεντάρφανα λόγια μου
πίσω από βεντάλιες χρωματιστές της βροχής,
πίσω από λεπίδες ξυραφιών που ανεμίζουνε
σε ριπές αέρα να οργώσουν τα νέφη.
Πίσω από βότσαλα λεία κι αμίλητα,
πίσω από κύματα, που ποτέ δε γυρίζουνε,
που όταν έρχονται, αγγίζουν και χάνονται
κι αφήνουν πίσω αλμύρα κι ορίζοντα.
Ν’ αναζητάς με τα μάτια το πέλαγος
άκρη-άκρη, στο λευκότερο πέρας
μιας ζωής αντικρύ σου, που χάνεται,
να κρατάς πιο σφιχτά την καρδιά σου,
να νοτίζονται απ’ τον φλοίσβο τα χέρια
και στο στόμα σου να ηχεί καταιγίδα.
Μην πετρώσεις, ακόμη περίμενε
στην ακτή το επόμενο κύμα
να δροσίσει τη λύπη που πέρασε,
ν’ αλαφρύνει τη σκιά των ματιών σου,
στην ψυχή σου να δώσει μια απάντηση
πώς κερδίζονται τελειωμένα παιχνίδια.