Αν ονειρεύθης άγγελον ποτέ μελαγχολίας
αν ν’ ατενίσεις οφθαλμούς σου έτυχε δορκάδος,
γλυκύ να έχουν λάγκευμα της πρωϊνής πλειάδος,
εκείνη φέρει τη μορφήν αυτής της οπτασίας.

Γελά και παίζει μ’ όνειρα του λυκαυγούς ακόμα,
τα χείλη της μειδίαμα χρυσώνει γοητείας,
εαν την βάφει μαγική βαφή μελαγχολίας
προς κόσμον της ευρύτερον ίσως πλάνα το όμμα.

Λούουν το ρόδον της αυγής αι πρωϊναί ακτίνες
όπου η μάγισσ’ άνοιξις την νύκτα το υφαίνει
ιδού πλην ο μεσημβρινός κ’ εξαίφνης το μαραίνει
μόν’ αι απάται δε γερνούν, του βίου αι Σειρήνες.

Και η ζωή μας ύφασμα ονείρου και χιμαίρας
ψυχρά ως αντανάκλασις ακτίνος τεθλασμένης
ημελημένον δώρημα τυχαίας ειμαρμένης,
αλλού φαντασιοκοπεί στιγμάς εντελεστέρας.