Βαριά με βρήκε συμφορά
στα νιάτα μου απάνω
αυτό το μαύρο δειλινό
το παλληκάρι π’ αγαπώ
πεθαίνει και το χάνω.

Του χάρου οι μαύρες σαϊτιές
δε θα μας ξεχωρίσουν,
ένα κορμί θα δυστυχεί
μα δυο ζωές θα σβήσουν.

Χωρίς να βάλω στέφανα
σαν χήρα εγώ θα ζήσω
για μια αγάπη θα θρηνώ
το παλληκάρι το γλυκό
δε θα το λησμονήσω.

Του χάρου οι μαύρες σαϊτιές
δε θα μας ξεχωρίσουν,
ένα κορμί θα δυστυχεί
μα δυο ζωές θα σβήσουν.

Μανούλα του παλικαριού
υπομονή να κάνεις
παιδί σου θα `μαι τώρα εγώ
εγώ θα σε παρηγορώ
μέχρι που να πεθάνεις.