Με κοιτάς, μα δε με βλέπεις,
είναι τα μάτια σου διαρκώς αφηρημένα,
λες και το βλέμμα σου περνά μέσα από μένα
και καταλήγει να χτυπάει σε έναν τοίχο.

Με κρατάς, μα δε με έχεις,
νιώθω τα χέρια σου θηλιές που όλο με πνίγουν,
για αποφάσεις σου μιλάω που τώρα επείγουν,
μα λες και οι λέξεις μου δεν έχουν πλέον ήχο.

Εδώ που φτάσαμε,
ας πούμε τέλος, αρκετά, καλά περάσαμε,
ήταν η αγάπη μας γυαλί κι εμείς το σπάσαμε
και όποιος το πιάσει, από τους δυο μας θα κοπεί.

Εδώ που φτάσαμε,
τα ενδεχόμενα όλα πια τα εξετάσαμε,
κι είναι ολοφάνερο το τρένο πως το χάσαμε,
τι περιμένουμε να αλλάξει τώρα τι,
δεν έχει τώρα πια για μας επιστροφή.

Με πονάς και σε πονάω,
όπως πληγώνει όποιος χάνει τον εαυτό του,
όπως πονάει πάντα κάποιος τον εχθρό του
κι έχει πάψει να τον νοιάζει το πως νιώθει.

Με ρωτάς αν σ’ αγαπάω,
άλλα σου λέω κι άλλα εσύ καταλαβαίνεις,
πες μου ποια απάντηση από τις δυο περιμένεις,
ίδιο αποτέλεσμα το ναι πια με το όχι.

Εδώ που φτάσαμε,
ας πούμε τέλος, αρκετά, καλά περάσαμε,
ήταν η αγάπη μας γυαλί κι εμείς το σπάσαμε
και όποιος το πιάσει, από τους δυο μας θα κοπεί.

Εδώ που φτάσαμε,
τα ενδεχόμενα όλα πια τα εξετάσαμε,
κι είναι ολοφάνερο το τρένο πως το χάσαμε,
τι περιμένουμε να αλλάξει τώρα τι,
δεν έχει τώρα πια για μας επιστροφή.

Δεν έχει τώρα πια για μας επιστροφή.