Η μέρα φαίνεται απ’ το πρωί
να δεις πάλι θα τύχει στραβή
παραπατάω στο πρώτο σκαλί καλημέρα.
Η μοίρα μου θα φταίει δεν μπορεί
δε φταίω, δεν έχω τύχη καλή
το λέω και πέφτω πάνω στο τζάμι, βαριέμαι.

Έκλεισα τα μάτια λίγο για να σκεφτώ
κι η αλήθεια μοιάζει να `ναι μαύρο βουνό.
Η λύση είναι μπροστά μα δεν μπορώ να τη δω
κάθε μου προσπάθεια πέφτει μες το κενό.

Να πάω σε ψυχολόγο, να ψάξω αιτία για να βρω,
ανεργία, κοινωνία, το τσιγάρο, ανασφάλειες πολλές,
το κινητό, το facebook, το αλκοόλ, πως βαριέμαι.
Βαριέμαι.

Να δεις κάτι δεν κάνω σωστά
κάτι πρέπει ν’ αλλάξω ξανά
ίδιο μοτίβο κάθε φορά, πως βαριέμαι.
Σου λέω πως είναι μάτι κακό
δεν προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ
δεν έχω χρόνο ούτε να πω πως βαριέμαι.

Οι φίλοι μου πολλές φορές μου είχαν πει
μία απόφαση όλα είναι μες τη ζωή.
Το θέμα είναι πως δε γνωρίζω ποια είν’ αυτή
και η απάντηση είπαν είναι πολύ απλή.

Να μπω σε μία τάξη, να κάνω μια καινούρια αρχή,
γυμναστήριο, δουλειά, οι έρωτες, η μουσική,
η μάνα μου, ο σκύλος μου, οι φίλοι μου, το πρόγραμμά μου,
πως βαριέμαι.

Ω ω πως βαριέμαι.
Βαριέμαι.