Μες στων ονείρων μου τις άσπιλες μορφές
σ’ είδα και πάλι, σαν και τότε πικραμένη
μ’ ένα παράπονο, αλλιώτικη και ξένη
κάτι ζητούσες από εμένα κι απ’ το χθες

Της μοναξιάς μου ο καημός με αφανίζει
κι όλου του βιός μου τα ανείπωτα κενά
ψάχνω μαζί σου της ζωής τα στεγανά
μα η αγάπη σου αρνείται να μ’ αγγίξει

Κάπου εδώ σταματημένες οι αιτίες
θε να μ’ αφήσουν να σε δω αληθινή
όπως και τότε σαν αγάπη μακρινή
με ξαγρυπνούσαν της καρδιάς οι τρικυμίες

Βλέπεις ακόμα σε θυμάμαι, σ’ αγαπώ
πάντα σε σκέφτομαι, ελπίζω και λυπάμαι
μ’ άφησες μόνο κι έτσι μόνος πάντα θα ΄μαι
αφού σ’ αγάπησα χωρίς να αγαπηθώ