Στης Γεσθημανής τον κήπο
κάνε να `μουνα, Θεέ μου,
κάνε να `μουνα η πέτρα,
που γονάτισες, Χριστέ μου.

Ν’ άκουγα την προσευχή Σου,
πριν να πάρεις το φιλί Σου
και να έπεφτε το αίμα,
σαν ιδρώτας Σου σ’ εμένα.

Να `μουνα εγώ, μακάρι, στης Γεσθημανής τον κήπο,
να `μουνα εγώ η πέτρα, ν’ άκουγα καρδιάς Σου χτύπο,
ν’ άκουγα την προσευχή Σου, τη θεάνθρωπη ευχή Σου˙
ν’ άκουγα από τον Κύριον: `'Παρελθέτω το ποτήριον!''

Στης Γεσθημανής τον κήπο
κάνε να `μουνα, Θεέ μου,
κάνε να `μουνα η πέτρα,
που γονάτισες, Χριστέ μου.

Να `νιωθα την αγωνία,
τον ανείπωτό Σου πόνο,
σαν εγκόλπιζες εντός Σου
δύο φύσεις σ’ ίδιο χρόνο.