Τόση ομορφιά στον κόσμο πώς χωράει
δίχτυ μαγικό που απλώνεται παντού
άγρια η πεθυμιά σα θάλασσα ξεσπάει
κι όλα βάφονται στο χρώμα του ουρανού.

Ασημοκεντημένη
η νύχτα πίνεται
κρασι που ανασταίνει
κι έρωτας γίνεται.

Αέρας κατεβαίνει
απ’ τις βουνοκορφές
φως των ματιών σου παίρνει
που καίνε σα φωτιές.

Είδα το φως και μπήκα
στο παραθύρι σου
το διάολό μου βρήκα
για το χατίρι σου.

Τόση ομορφιά τον κόσμο αυτόν πληγώνει
τόσα μυστικά πώς τα χωρά η καρδιά
τόση μοναξιά κι η αγάπη δεν τελειώνει
σουρουπώνει και σωπαίνουν τα πουλιά.