Τίποτα δεν πέρασε απαρατήρητο
το φεγγάρι με τα υψωμένα μήλα
τις κόκκινες γλώσσες
ικέτευε για την αστραπή της εφηβείας.

Ήταν περισσότερο που με στένεψες
εδώ,
λίγο πριν την ονείρωξη
άλλωστε έπαψε κι ο χρόνος μου στα δάση
στις φωτιές, στην ανεμελιά
τα φυτά που με γοήτευαν να μείνω
τα ζωύφια

είναι που τώρα ακούω τον κόσμο περισσότερο
ανεβαίνουν, κατεβαίνουν
διαμαρτύρονται τα πόδια στα διαμερίσματα
ξεβηματίζει η ένοικη ζωή
τα παιδιά, το φθινόπωρο
λύπη για τον φωταγωγό δε φέρω.
Τα σκυθρωπά καλώδιά του τη νύχτα
αν κι ωχρά, ζωντανεύουν καμιά φορά
άλλωστε ζωντανεύει και το πραγματικό
σαν ξημερώνει στις πόλεις
ενσαρκώθηκα στα τετραγωνικά που με βόλεψαν.

Τίποτα δεν πέρασε απαρατήρητο
το φεγγάρι με τα υψωμένα μήλα
τις κόκκινες γλώσσες
ικέτευε για την αστραπή της εφηβείας.