Ενώ το φως της λάμπας τρεμουλιάζει,
εκείνη τα ωραία δάχτυλα σαλεύει
και σε τούλι ψηλό – πώς δε δειλιάζει! –
Ακούραστα δουλεύει, όλο δουλεύει.

Με το βελόνι τη ζωή αγοράζει,
μα και μ’ αυτό το θάνατο αγναντεύει
στην αυγή της ζωής! Μα δε χαράζει
μέρα γι’ αυτούς, που η Μοίρα αγριοπαιδεύει.

Κι όταν αχνή απ’ τον κόπο και σακάτισσα
– να ζήσει δεν εμπόρεσε ακαμάτισσα! –
σε ψυχικού θα κείτεται κρεβάτι,

σε πλούσιο, μυριοφώτιστο σαλόνι,
σε ώμο γυμνό κυράς θα καμαρώνει
τη νταντέλα του πόνου κάθε μάτι.