Είμαστε τόσο νέοι κι αδοκίμαστοι
λυγεροί σαν μανουσάκια
που χορεύαμε στην απαλή αύρα
τόση ευλυγισία στα κορμιά μας
γέρναμε μέχρι το χώμα
κι εκτιναζόμαστε σαν βέλη απ το
αθάνατο τόξο χαρίζοντας φιλιά
σε ζωή και σε θάνατο και στον
εχθρό μας κι είμαστε τόσο νέοι
κι αδοκίμαστοι που πιστέψαμε
τα παραμύθια τους για δόξα και
θρησκεία και θυσία και πηδήσαμε
στη φωτιά φωνάζοντας ποτέ πια
δε θα περάσεις μέσα σε τούτα δω
τ’ άγια καταγώγια μέχρι που ένα
καινούργιο δόγμα εμφανίστηκε με τη νέα του
μιζέρια γεννημένη στη φάμπρικα του νου
ενός καινούργιου άρρωστου θεοπλάστη.