Δύστυχο ποίημα δεν αξιώθηκες
το φως του ήλιου.
Έσκασες τα μεσάνυχτα ωσάν βεγγαλικό
μέσα στον ύπνο μου.
Και σηκώθηκα με τα κόκκινα μάτια του κουνελιού
με τα λευκά ματόκλαδα
απ’ το χοντρό αλάτι του ύπνου.

Τις αλήθειες τις παραμιλάς στον ύπνο
και τις ξεχώνεις όπως η δυνατή βροχή
τις αδύναμες ρίζες.
Βλέπω σανίδες πεταμένες στο χώμα.
Από κάτω υγρασία λάσπη και σκουλήκια.
Χνάρια απ’ τις κότες
και τον πετεινό να φεύγει πηδηχτά πάνω στο
μουσκεμένο σανό
όπως το πετυχαίνει η ποίηση.

Μας κλέβει στο ζύγι η έμπνευση.
Λυγερή και έκλυτη. Σαν βροχούλα
ολημερίς που πρέπει να βρει χώμα.
Να βρει τις ρίζες. Να θρυμματιστεί
σε χίλιες δυο ουσίες. Κι άλλες τόσες
να σαπίσει τον ένδοξο σπόρο. Να
βγει στέρφα η σοδειά. Σαν σκόρπια
κομματάκια θανάτου που δε βγάλαν καρπούς.