Σ’ ένα χαρτί σκορπίστηκε
η αγάπη μου για σένα,
στο τέλος όμως το έσκισα
κομμάτια ένα ένα.

Κι όταν στιγμές αγάπη μου
θυμήθηκα από εκείνες
ξανάρχισα το γράμμα μου
γράφοντας εν Αθήναις.

Πώς να ξεχάσεις μια ζωή
κρυμμένη σ’ ένα χρόνο,
τέσσερις ήταν εποχές
δώδεκα μήνες μόνο.

Γιατί δεν άντεξα πολύ,
μ’ έπνιξε το μελάνι
κι οι λέξεις μου ψιθύριζαν
όποιος δειλιάζει χάνει.

Κι όταν στιγμές αγάπη μου
θυμήθηκα από εκείνες
ξανάρχισα το γράμμα μου
γράφοντας εν Αθήναις.

Πώς να ξεχάσεις μια ζωή
κρυμμένη σ’ ένα χρόνο,
τέσσερις ήταν εποχές
δώδεκα μήνες μόνο.