Κλείδωσες την πόρτα τής καδιάς σου,
πέταξες στο χρόνο τα κλειδιά,
όνειρα κι ελπίδες στη φωτιά σου
κι η ζωή μου, φύλλο στο βοριά.

Άφησες τα φώτα αναμμένα
κι όλα μοιάζουνε σαν μια γιορτή,
μα, το μαρτύριο για μένα
είναι που εσύ δεν είσ’ εκεί.

Πρώτα μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω,
τώρα μού ζητάς να σ’ αρνηθώ,
μόνος, σε ρωτάω, πώς θα ζήσω,
αφού ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ.

Άφησες τα φώτα αναμμένα
κι όλα μοιάζουνε σαν μια γιορτή,
μα, το μαρτύριο για μένα
είναι που εσύ δεν είσ’ εκεί.