Στο ποτάμι ξωτικά
βγαίνουν με τα νυχτικά
κάτι αφέγγαρες βραδιές
να γητέψουνε καρδιές.

Ο αέρας που γυρνά
ότι βλέπει μαρτυρά
μα οι καρδιές αυτιά δεν έχουν
δεν ακούνε δεν προσέχουν.
Κι έτσι αρχίζει το τικ-τακ.

Αχ τι βλέμμα ήταν αυτό
αχ τι στόμα Παναγιά μου
πάει το χάνω το μυαλό
τη μιλιά και την καρδιά μου.

Με τ’ αδέσποτα στοιχειά
μοίρες και κακοτυχιά
μάγια δένουνε τα βράδια
και τα κρύβουν στα σκοτάδια.

Ο αέρας που γυρνά
ότι ακούει μαρτυρά
μα οι καρδιές τρελά χτυπάνε
και τα νώτα δε φυλάνε
Κι έτσι αρχίζει το τικ-τακ.

Αχ τι βλέμμα ήταν αυτό
αχ τι στόμα Παναγιά μου
πάει το χάνω το μυαλό
τη μιλιά και την καρδιά μου.