Μετά από μια τρομακτική κίνηση που είχε στο Σύνταγμα,
που είχε κοπάσει πλέον,
πάνω σ’ ένα πεζοδρόμιο ξεμείνανε δύο άτομα,
το μεν ένα, ήταν ένας δωδεκάχρονος,
κρατούσε στα χέρια του ένα κοφίνι,
μέσ’ στο κοφίνι είχε κουλούρια και τα πούλαγε βεβαίως,
πιο εκεί απ’ το μικρό, κάπου 4 -5 μέτρα,
ήταν μια κυρία που περίμενε
κι επειδή έκανε κρύο, φορούσε ένα παλτό πολύ ακριβό,
πολύ, πολύ, πολύ,
ήταν από "αστρακά ( αστραχάν )".

Κρατούσε και στα χέρια της ένα σκυλάκι μικρό,
αυτό ήτανε σγουρό - σγουρό,
κι είχε ένα χρώμα, έτσι, πράσινο με άσπρο,
μπλε, κόκκινο και κομμάτι μαύρο.
Το `χε βάψει η κυρία για να είναι παντού μέσα
κι από `δώ κι από `κεί, παντού.

Παρ’ όλο που ανήκανε σε δύο διαφορετικές κοινωνικές τάξεις,
όμως είχανε την ίδια ανάγκη
κι αυτή η ανάγκη φαίνεται στο τέλος του τραγουδιού
που αρχίζει ως εξής το τραγούδι.

Η κυρία χαϊδεύει το σγουρό της σκυλάκι,
για ταξί περιμένει, μένει στο Κολωνάκι,
ο μικρός παραπέρα που κουλούρια πουλάει,
ένα μόνο μπλουζάκι τρυπημένο φοράει.

Και η ώρα περνάει αλλά καρτερούν με γινάτι,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη.

Προσπερνούν οι διαβάτες, η κυρία προσμένει,
είναι θυμωμένη, αρκετά νευριασμένη,
ο μικρός παραπέρα που κουλούρια πουλάει,
ένα μόνο μπλουζάκι τρυπημένο φοράει.

Και η ώρα περνάει αλλά καρτερούν με γινάτι,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη.

Ο χιονιάς δυναμώνει, η κυρία κρυώνει,
τα ταξί, λέει, χαθήκαν; το σκυλί της κι αυτό κρυώνει,
ο μικρός, τα κουλούρια τα κοιτάει λυπημένα,
ούτε ένας δεν παίρνει και είναι πια παγωμένα.

Και η ώρα περνάει αλλά καρτερούν με γινάτι,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη,
για ταξί η κυρία, ο μικρός για πελάτη.

Είν’ η φτώχεια κι ο πλούτος που παγώνουν αντάμα
και οι μδυο μουρμουρίζουν, η ζωή είναι δράμα.