Κοιμήσου, γιε μου, καλογιέ
και γιε μου γιοματάρη,
για να μου καλοκοιμηθείς
και να γλυκοξυπνήσεις,
ν’ αρματωθείς με το σπαθί
και τ’ αργυρό κοντάρι.

Νάνι, νάνι, νάνι, νάνι
κι όπου το πονεί να `γειάνει,
νάνι, νάνι τον υιό μου
και το φως των ομαθιών μου.