Σιγά - σιγά και ταπεινά,
φτερά μου αλλοτινά,
ανοίξτε δρόμο και στου ουρανού
τον πόνο αφήστε με.

Να δω μικρά τα ορατά,
τ’ ανθρώπινα ρητά,
να σβήσουν απ’ τον πίνακα του νου,
εκεί αφήστε με.

Και σαν γεμίσω πυρκαγιά,
με πύρινη μαγιά,
φτερά μου, λιώστε
και ξανά στη γη και πάλι αφήστε με.

Φωτιά να ρίξω στην καρδιά
που αγάπησα βαθειά,
να νιώσει ό,τι ένιωσα γι’ αυτή
κι εκεί αφήστε με.