Δέκα το βράδυ στο σταθμό κι εγώ να τρέχω,
υπνωτισμένος κατεβαίνω τα σκαλιά,
δεν με προσέχει εδώ κανείς και δεν προσέχω,
απαρατήρητος γλιστράω σαν σκιά.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνω στο βαγόνι,
βρίσκω μια θέση να σταθώ, σε μια γωνιά,
καθώς σκεφτόμουνα ποιος, από `δώ, γλιτώνει,
είδα τα μάτια της για πρώτη μου φορά.

Και τη ζωή μου όλη να γυρνάει
σαν τη δικιά της, άδεια να περνάει.

Τα είπε όλα με μια ματιά,
σα να με ήξερε τόσο καλά,
τα είπε όλα και ξαφνικά
τ’ άλλαξε όλα με μια ματιά.

Δέκα το βράδυ στο σταθμό μα πια δεν τρέχω,
δίπλα μου ο κόσμος προσπερνάει βιαστικά,
κάπου να φτάσει, μα εγώ σκοπό δεν έχω
να ξεκινήσω πάλι για το πουθενά.

Ξέρω πως, όσα είδα χτες, δεν ήταν ψέμα,
γιατί, αυτά που έκρυβε καλά,
τα πρόδωσε όλα ένα δικό της βλέμμα,
όταν με κοίταξε για πρώτη της φορά.

Και τη ζωή της είδε να γυρνάει
σαν τη δικιά μου, άδεια να περνάει.

Τα είπε όλα με μια ματιά,
σα να με ήξερε τόσο καλά,
τα είπε όλα και ξαφνικά
τ’ άλλαξε όλα με μια ματιά.

Τα είπες όλα με μια ματιά,
σα να με ήξερες τόσο καλά,
τα είπες όλα και ξαφνικά
τ’ άλλαξες όλα με μια ματιά.

Τα είπες όλα με μια ματιά,
σα να με ήξερες τόσο καλά,
τα είπες όλα και ξαφνικά
άλλαξαν όλα με μια ματιά.

Τα είπες όλα...
Τα είπες όλα...
με μια ματιά...