Πάντα η ζωή το ξαφνικό κόμπο σφιχτά με το κακό
στο κάνει δώρο συνέχεια στο λάθος λεπτό.
Λέξεις μισές, χάδια νεκρά, μετωπική, γυαλιά καρφιά
κι εγώ που τα `χω χαμένα θα πρέπει απλά
να σ’ αφήσω να φύγεις μετά.

Άλλη μια μέρα ζητάω, μια μέρα
τα δάκρυα πριν γίνουνε ωκεανός,
μπορεί και να φτάνει μια μέρα
σ’ αυτήν την αγάπη να σβήσω το φως.
Θα συνηθίσω, θα σε μισήσω,
θα προσπαθήσω να ζήσω μ’ αυτό
μια μέρα ζητάω,
μια μέρα για να το δεχτώ.

Πάντα η ζωή το ξαφνικό σ’ ένα ρυθμό πολύ γλυκό
σε βάζει να το χορέψεις μπροστά σε γκρεμό.
Μάτια υγρά, στόμα στεγνό, λάβα μπροστά, χιόνι κι οι δυο
κι εγώ που τα `χω χαμένα θα πρέπει εδώ
ένα ψύχραιμο αντίο να πω.

Άλλη μια μέρα ζητάω, μια μέρα
τα δάκρυα πριν γίνουνε ωκεανός,
μπορεί και να φτάνει μια μέρα
σ’ αυτήν την αγάπη να σβήσω το φως.
Θα συνηθίσω, θα σε μισήσω,
θα προσπαθήσω να ζήσω μ’ αυτό
μια μέρα ζητάω,
μια μέρα για να το δεχτώ.