Σε άσπρο κρεβάτι μ’ ένα ξένο σώμα
ακόμα διαβάζω το ζεστό σου χρώμα.
Στα άσκοπα χάδια με βγάλαν οι δρόμοι
και κάθε κομμάτι σου πονάει ακόμη.

Γυρεύω το κάτι στα λευκά σεντόνια
λίγο απ’ την αγάπη που κρύβω στα χρόνια.
Μα λείπεις και όλα σαν ψεύτικα μοιάζουν
και ξέρεις τα ψέματα ποτέ δε σ’ αλλάζουν.

Πονάω που πρέπει την πόρτα να κλείσω
και ότι κι αν λάτρεψα απ’ έξω να αφήσω.
Πονάω που λείπεις και πάντα θυμίζω
στο νου μου πως χάνεσαι κι εγώ συνηθίζω.

Στο άσπρο κρεβάτι μαζεύω κομμάτια
κι οι σκέψεις γεμίζουν με δάκρυα τα μάτια.
Πως άλλαξαν όλα, στιγμή δεν πιστεύω
και με εφιάλτες του χθες, ακόμα παλεύω.

Με το άρωμα σου κοντά μου σε φέρνω
εικόνες χαρίζει και πάνω τους γέρνω.
Το ξέρω δεν πρέπει με σκιές να μένω
μα έλα που μόνο μ’ αυτές μπορώ κι ανασαίνω.

Πονάω που πρέπει την πόρτα να κλείσω
και ότι κι αν λάτρεψα απ’ έξω να αφήσω.
Πονάω που λείπεις και πάντα θυμίζω
στο νου μου πως χάνεσαι κι εγώ συνηθίζω.