Και αν φοβάμαι είναι η αλήθεια μου εδώ.
Με κρατάει απ’ το χέρι με πετάει στο κενό.

Και λυπάμαι τον αέρα που ζω,
σκουπίδια και δρόμους, οθόνες ψαλμούς.

Και πονάνε όσα είχα να δω,
με καίει στα μάτια χωρίς φωτιά ο καπνός.

Και όσο να’ ναι έχω μίσος και εγώ,
που στον στημένο αγώνα ούτε εσύ είσαι εδώ,
που στις φωτιές κάνω πίσω, στης στολής τον καιρό.

Και αν θυμάμαι όσα είχα να πω,
της στιγμής καλοσύνη, της πόλης στοιχειό.