Υπάρχουν και άλλα απ’ όσα βλέπεις
μου είπες μια νύχτα που σε έπιασε βροχή,
και αν είναι τώρα η ζεστασιά μας,
θα’ ρθει στιγμή να νικηθεί.

Μα εγώ δεν τρόμαζα τις μοίρες σου να δω,
κρυφά σε σκέπαζα στο πρωί μου να σε βρω.

Υπάρχουν και άλλα απ όσα βλέπεις,
τώρα τρομάζεις και πρωί,
και δεν αντέχει η φυλακή μου,
άλλο πια να σε κρατά.

Στοιχειά και όνειρα τα πάτησε η Αθήνα
ανένδοτα μου όρια, στη μοναξιά μου βγήκα...

Δεν είναι μόνο όσα βλέπεις,
τώρα τρομάζεις και πρωί,
μόνο τα μάτια σου το λένε,
η μόνη αλήθεια σου κρυφή.

Και αν δεν αντέχεις....

Ποτέ δε σκέφτηκα τα αόρατα δε φταίνε.
Φωτιές και χρώματα των ανθρώπων οι ψυχές.
Τις μοίρες σου ονόμασα της ύλης μας ανάγκες.
Τις Κυριακές ξεθώριασα άλλο να μην κλαίνε...