Τα γένια του απ'την βρωμα, θυμίζανε παλιάτσο..
Τα μάτια του λευκά πανια’ και μι'άγκυρα στο μπράτσο..
Ένα καράβι έμελε το σπίτι του να γένει
κι όλοι οι γειτόνοι εφώναζαν
'μαρέα βρε γκριζογένη'..

Και εκείνον τούτες οι φωνές τρυπάγανε τα αυτιά του..
Και στον θεό σαν μίλαγε ζητούσε τουφεκιά τους..
Και ο θεός τον άκουσε και αντί για τουφεκιά τους,
μαύρο ρούμι επότισε αυτόν και την λαλιά τους..

Ένα χαρέμι έστειλε έρωτα να κινήσει,
γυναίκες απ τον ποταμό την δίψα τους να σβήσει..
Κι ο έρωτας του ο στερνός κορίτσι απ την γρανάδα,
εμπρός του εμφανίζεται με μια βαθιά πικράδα..

-Μονάχε κι έρμε πειρατή το φως μου μην φοβάσαι..
Μονάχο κι έρημο πουλί το χέρι μου έλα πιάσε..
-Γυναίκα κρυσταλλοπηγή, πληγή μου αλατισμένη
στο χρόνο πίσω σ'έθαψα πέτρα χορταριασμένη..

Αυτή ειν'η μοίρα μου εμέ δεμένος στο κατάρτι..
Να ψάχνω στις αστροφεγγιές ψυχής συγχωροχάρτι..