Μάγοι ζωγράφισαν παντού, μ’ αστέρια τη μορφή σου,
αγγέλους κόλασες πολλούς, στη δίνη της ψυχής σου.
Οι σκέψεις μου θολές ξανά, με σβήνουν, με τρομάζουν,
μια δίψα είσαι του μυαλού, αφού όλα σου μοιάζουν.

Για ένα κλάσμα φωτός, να έμενες κοντά μου,
σαν ένας ωκεανός σαρώνεις τα όνειρά μου.
Στα μάτια σου πέφτει η σιωπή, πώς να τα αντικρίσω,
κι αν θα μου ρίξουν μια ριπή, γι’ αυτά ας ξεψυχήσω…

Απομεινάρια μας μετρώ, χαλάσματα του χρόνου,
τις συμπληγάδες προσπερνώ, ενός δικού μας δρόμου.
Ναυαγισμένες οι στιγμές, ναυάγια τα λόγια,
κάνουν να μοιάζουν oι καρδιές, σπασμένα κομπολόγια.