Το μικρόφωνο στο χέρι του κρατάει,
τραγουδάει κι από μέσα του ρωτάει:
Τι να φταίει που δεν έγινε αστέρι
και η τύχη δεν του άπλωσε το χέρι;

Έγινε παιδί της νύχτας
και ξοδεύει άδικα
τα κομμάτια της ζωής του
μέσα στα σκυλάδικα.

Η βαλίτσα του γέματη
πίκρες και χιλιόμετρα,
μα ο πόνος ο δικός του
για τους άλλους δε μετρά.

Κάθε νύχτα την ψυχή του καταθέτει
κι η ζωή του μία πίκρα είναι σκέτη.
Τραγουδάει κι όταν κάποτε λυγίζει,
ο καπνός, λέει, του φταίει που δακρύζει.

Έγινε παιδί της νύχτας
και ξοδεύει άδικα
τα κομμάτια της ζωής του
μέσα στα σκυλάδικα.

Η βαλίτσα του γέματη
πίκρες και χιλιόμετρα,
μα ο πόνος ο δικός του
για τους άλλους δε μετρά.