Όχι, δεν είναι ότι γκρέμισα τις γέφυρες,
είν’ που δε φρόντισα ποτέ καμιά να χτίσω.
Αχ περηφάνια μου, πώς έτσι με παρέσυρες
μονάχος κάτω απ’ τη βροχή να ξενυχτήσω;

Με δίχως ώμο να ακουμπήσεις
ούτε ένα χέρι να πιαστείς
είναι σκληρό να προσπαθήσεις
μόνος να ξανασηκωθείς.

Του κόσμου οι γέφυρες φαντάσματα για μένανε
δε μοιάζαν’ δρόμοι φωτεινοί για να βαδίζω
με ομίχλη κρύβονταν κι απλά με υπομένανε
σαν Δον Κιχώτης με σκιές να καυγαδίζω.

Με δίχως ώμο να ακουμπήσεις
ούτε ένα χέρι να πιαστείς
είναι σκληρό να προσπαθήσεις
μόνος να ξανασηκωθείς.

Σοκαρισμένη μου γενιά, ιός φαρμακερός
καίει τις ρίζες σου και πριν φωτιά αρπάξω
ξανά στα πόδια μου να σηκωθώ είναι καιρός
καινούριες γέφυρες να βρω κι άλλες να φτιάξω.

Να `χω έναν ώμο να ακουμπήσω
και ένα χέρι να πιαστώ
γιατί σκυφτός να συνεχίσω
πια δεν πρόκειται να ζω.