Βαρέθηκα να ξαγρυπνώ σε άδεια δωμάτια
να πίνω το σκοτάδι με ορθάνοιχτα μάτια
να μη μπορώ να κοιμηθώ.

Κουράστηκα να ψάχνω για ελπίδες και λύσεις
τη νύχτα όσο κι αν στείβω, δε γεννά απαντήσεις
κι είναι πανικός το πρώτο φως.

Η πόλη ξημερώνει με βουή
κι ο ήχος της στ’ αυτιά μου μοιάζει ρόγχος.
Η πόλη ξημερώνει ιδρωμένη, πνιγηρή
κι ο ήχος της στ’ αυτιά μου μοιάζει ρόγχος, με ριγεί
και με τρελαίνει, μ’ αρρωσταίνει.
Με τις παλάμες μου κρύβω το πρόσωπό μου
κι έτσι αν κλαίω ή αν με τύφλωσε το φως
κανείς δεν ξέρει.

Μπερδέψατε ουσία με περιουσία
ανόητες ζωές σε νευρική αφασία
πασχίζετε, χωρίς σκοπό.

Ποτέ σας δε νοιαστήκατε το διπλανό σας
κοιτάζατε να σώσετε τον πισινό σας
γκρινιάζετε, μα είν’ αργά.

Μια χώρα ονειρεμένη μαγική
ποια μοίρα στους αιώνες ξεπληρώνει;
Μια χώρα ευλογημένη απ’ τους θεούς, μαγική
ποια μοίρα στους αιώνες ξεπληρώνει τραγική
και μόλις ανασταίνεται ξαναπεθαίνει;
Με τις παλάμες μου κρύβω το πρόσωπό μου
κι έτσι αν κλαίω ή αν δε θέλω να κοιτώ
κανείς δεν ξέρει.